Adriana van Zoest (1966) schildert verbazend realistische stillevens en dieren. Soms zijn de afgebeelde onderwerpen springlevend: je kunt de kat die je vanuit het schilderij aankijkt, bij wijze van spreken bijna horen spinnen. Maar van Zoest schildert met dezelfde bevlogenheid dode dieren, zoals De oversteek, die voor het spitsmuisje in kwestie fataal is afgelopen, Ellens specht, die net tegen een raam is gevlogen en voor de allerlaatste keer zijn prachtige rode kopje aan ons toont of Anouschka, het levenloze kuiken, dat als een kwetsbaar hoopje op een witte achtergrond ligt uitgestald. Adriana van Zoest weet de dieren zo te schilderen, dat de dood niet als een wrede sluipmoordenaar binnenkomt. De afgebeelde dierenlichaampjes, nog geheel intact, worden op een haast tedere wijze vastgelegd, waardoor ze als het ware een tweede leven krijgen op het doek. Door haar uiterst verfijnde techniek en grote oog voor detail, slaan de werken van Adriana van Zoest een brug tussen de klassieke en moderne kunst. Binnen het hedendaags realisme schaart zich Ariana van Zoest dan ook met recht tot de rangen der klassieke modernen.

Tegen de stroom in
Toen Adriana van Zoest op haar zeventiende op zoek ging naar een geschikte academie, kwam ze op de DACA Academie in Uffelte terecht, waar de basis werd gelegd voor haar levenslange fascinatie met het schilderen van stille voorwerpen. In de tachtiger jaren was het op Nederlandse kunstacademies echter niet bepaald de gangbare norm, om traditionele schildertechnieken te onderwijzen aan kunstenaars in de dop. Om zich in deze technieken te mogen oefenen, moest Adriana van Zoest dan ook heel wat obstakels overwinnen. Talent was niet genoeg: hier was een flinke portie doorzettingsvermogen nodig plus het lef, om tegen wat op dat moment en vogue was in te gaan. Ze wist zich de fijne kneepjes van de klassieke technieken eigen te maken, door in de loop der jaren talloze schilders te vragen om hun kennis en vaardigheden met haar te delen. Met een niet onverdienstelijk resultaat, want tegenwoordig hangen haar werken naast schilderijen van vermaarde kunstenaars in galerieën in binnen- en buitenland. Adriana van Zoest geeft haar kennis trouwens met evenveel liefde door: ze geeft masterclasses en schrijft artikelen over de door haar gebruikte schildertechnieken.

Moeilijke onderwerpen
Van Zoest gaat moeilijke onderwerpen niet uit de weg. Voor haar schilderijen gebruikt ze de klassieke techniek van het laag over laag schilderen, terwijl de composities en heldere kleuren absoluut thuishoren in ons moderne tijdperk. Adriana Van Zoest schildert nooit een directe weergave van de werkelijkheid: haar objecten fungeren vooral als bron van inspiratie. Zelfs het licht wordt een op zichzelf staand object binnen haar composities. Met een wellicht niet altijd duidelijk zichtbaar, maar des te meer voelbaar effect op de toeschouwer.

De stillevens en dierportretten van Adriana van Zoest ontlenen hun fascinatie aan hun schoonheid en uitzonderlijke technische perfectie. De gekozen onderwerpen geven de kijker stof tot nadenken. Het resultaat van uren, dagen, maandenlang minutieus vastleggen wat het kunstenaarsoog waarneemt. Als mensen haar vragen of ze niet liever iets anders was geworden dan kunstschilder, is haar antwoord altijd ontkennend. Kunstenaar word je niet, je bent het gewoon. Het schilderen zit naar eigen zeggen in haar bloed. Het was er al van kinds af aan, en de verdere ontwikkeling volgde als vanzelf. Inspiratie is er ook weleens niet, maar dat hoort er allemaal bij. Niet alles hoeft immers aan de muur te hangen. Wat voor een ander ademen is, is voor Adriana van Zoest het schilderen. Met pensioen? Vergeet het maar. Kunstenaar ben je vanaf het begin tot aan het einde van je leven.

Dat belooft nog veel moois, want dat betekent dat we nog heel lang van de werken van Adriana van Zoest mogen genieten. Een schitterende compilatie van haar meest indrukwekkende werken kunt u tot 1 oktober komen bekijken tijdens de tentoonstelling ‘Het licht van de ziel’, bij galerie Wildevuur.